Συνέντευξη Βασίλη Παπαστεργίου Υποψ. Προέδρου ΔΣΑ

Παρακάτω δύο συνεντεύξεις του κ. Παπαστεργίου υποψ. Προέδρου ΔΣΑ με την παράταξη Ριζοσπαστική Αριστερή Κίνηση Δικηγόρων

στο left.gr και στην εφημερίδα Εποχή

Η συνέντευξη στο left.gr πατώντας το παρακάτω λινκ

Συνέντευξη στο left.gr 

Συνέντευξη στην Εφημερίδα Η Εποχή

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε η Ξέ­νια Πη­ρού­νια

Tι φι­λο­δο­ξεί να εκ­φρά­σει και ποιές εί­ναι οι προ­τε­ραιό­τη­τες της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ρής Κί­νη­σης Δι­κη­γό­ρων που συμ­με­τέ­χει στις ε­κλο­γές του ΔΣΑ;

Επι­διώ­κου­με να εκ­φρά­σου­με τα πλητ­τό­με­να στρώ­μα­τα της δι­κη­γο­ρίας, δη­λα­δή τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των συ­να­δέλ­φων. Τους δι­κη­γό­ρους που υ­πο­χρεώ­νο­νται να ε­γκα­τα­λεί­ψουν το ε­πάγ­γελ­μα υ­πό το βά­ρος των συ­νε­χών ε­πι­βα­ρύν­σεων των τε­λευ­ταίων ε­τών. Τους μα­χό­με­νους δι­κη­γό­ρους που η θέ­ση τους έ­χει ση­μα­ντι­κά ε­πι­δει­νω­θεί. Τους α­πα­σχο­λού­με­νους με­ρι­κά ή α­πο­κλει­στι­κά σε δι­κη­γο­ρι­κά γρα­φεία με α­μοι­βές που πλέ­ον κι­νού­νται στα ό­ρια της α­πλής ε­πι­βίω­σης.

Έχου­με την πε­ποί­θη­ση ό­τι η πλειο­ψη­φία των δι­κη­γό­ρων δεν εί­ναι τμή­μα της ε­λί­τ, αλ­λά τμή­μα της κοι­νω­νίας που δο­κι­μά­ζε­ται, α­γω­νί­ζε­ται και ελ­πί­ζει. Προ­τε­ραιό­τη­τά μας εί­ναι η α­να­τρο­πή των μέ­τρων που έ­χουν λη­φθεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια (ΦΠΑ, κα­τάρ­γη­ση α­φο­ρο­λό­γη­του, τέ­λος ε­πι­τη­δεύ­μα­τος κ.λπ.) και έ­χουν κά­νει δύ­σκο­λη τη ζωή ό­λων μας.

Επί­σης, θα προ­σπα­θή­σου­με να α­να­ζωο­γο­νή­σου­με τις δια­δι­κα­σίες στο σύλ­λο­γό μας, να δώ­σου­με το λό­γο στους συ­να­δέλ­φους, να ε­πα­να­φέ­ρου­με τις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις που έ­χουν σιω­πη­ρά κα­ταρ­γη­θεί, να κα­θιε­ρώ­σου­με θε­σμούς τα­κτι­κής λο­γο­δο­σίας. Μό­νο με το σύλ­λο­γο και τους συ­να­δέλ­φους ε­νερ­γούς μπο­ρού­με να ελ­πί­ζου­με στην α­να­τρο­πή των πο­λι­τι­κών που ε­ξα­θλιώ­νουν τον κλά­δο και ο­λό­κλη­ρη την κοι­νω­νία.

Θέ­λου­με ο ΔΣΑ να ξα­να­μπεί στην πρω­το­πο­ρία για την προά­σπι­ση των α­το­μι­κών, κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των. Δεν μπο­ρεί ο σύλ­λο­γός μας να πα­ρα­μέ­νει σιω­πη­λός μπρο­στά στην ο­ρια­κή κα­τά­στα­ση των ελ­λη­νι­κών φυ­λα­κών, των α­στυ­νο­μι­κών κρα­τη­τη­ρίων, των κέ­ντρων κρά­τη­σης με­τα­να­στών. Δεν μπο­ρεί να μην έ­χει πρό­τα­ση για την α­ντι­με­τώ­πι­ση της α­δυ­να­μίας πρό­σβα­σης των φτω­χό­τε­ρων στρω­μά­των της κοι­νω­νίας στη δι­καιο­σύ­νη.

Ποιές εί­ναι οι βα­σι­κές ε­πι­πτώ­σεις της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής στη δι­κη­γο­ρία; Ποιά εί­ναι η α­ντί­δρα­ση του ΔΣΑ;

Η μα­χό­με­νη δι­κη­γο­ρία ω­θεί­ται στο πε­ρι­θώ­ριο. Υπάρ­χει μια δια­δι­κα­σία που εί­ναι ή­δη σε ε­ξέ­λι­ξη και κα­τα­τεί­νει στη διά­λυ­ση της μα­χό­με­νης δι­κη­γο­ρίας και στη συ­γκέ­ντρω­ση της ύ­λης στις με­γά­λες δι­κη­γο­ρι­κές ε­ται­ρείες. Για κά­ποιους η τά­ση αυ­τή δεν εί­ναι κα­τ’ α­νά­γκη αρ­νη­τι­κή. Θα πρέ­πει, ό­μως, να ε­κτι­μη­θεί το γε­γο­νός ό­τι η ύ­παρ­ξη της μα­χό­με­νης δι­κη­γο­ρίας, τα λε­γό­με­να μι­κρο­με­σαία γρα­φεία, ε­ξα­σφά­λι­ζαν την πρό­σβα­ση στη δι­καιο­σύ­νη στρω­μά­των που δεν θα μπο­ρού­σαν -για οι­κο­νο­μι­κούς λό­γους- να α­πευ­θυν­θούν στα με­γά­λα γρα­φεία. Ταυ­τό­χρο­να, η μα­χό­με­νη δι­κη­γο­ρία εί­ναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με τη δι­καιω­μα­τι­κή δι­κη­γο­ρία. Η υ­πε­ρά­σπι­ση των δια­δη­λω­τών, των με­τα­να­στών και των προ­σφύ­γων, των κά­θε λο­γής «α­πό κά­τω» ή­ταν πά­ντα «προ­νό­μιο» αυ­τής της δι­κη­γο­ρίας.

Ο ΔΣΑ πα­ρα­κο­λου­θεί το θά­να­το της μα­χό­με­νης δι­κη­γο­ρίας εκ­δί­δο­ντας α­να­κοι­νώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρίας. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αρ­νεί­ται να κι­νη­το­ποιή­σει α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά τους συ­να­δέλ­φους και σε αυ­τό το βαθ­μό εί­ναι συ­νυ­πεύ­θυ­νος για τις συ­νε­χείς ήτ­τες του κλά­δου τα τε­λευ­ταία χρό­νια.

Η Αρι­στε­ρά στο ΔΣΑ κα­τε­βαί­νει πο­λυ­δια­σπα­σμέ­νη. Για­τί;

Η πα­ρά­τα­ξή μας προ­σπά­θη­σε να προω­θή­σει μια ε­νω­τι­κή δια­δι­κα­σία συ­νερ­γα­σίας των α­ρι­στε­ρών δυ­νά­μεων εν ό­ψει των ε­κλο­γών του ΔΣΑ. Δυ­στυ­χώς, δεν εί­χα­με θε­τι­κή έκ­βα­ση, νο­μί­ζου­με ό­χι με δι­κή μας ευ­θύ­νη. Η ε­νό­τη­τα των α­ρι­στε­ρών δυ­νά­μεων εί­ναι -ω­στό­σο- μια στα­θε­ρή μας ε­πι­δίω­ξη. Θα ε­πι­μεί­νου­με και με­τά τις ε­κλο­γές σε αυ­τή την α­ντί­λη­ψη. Κά­πο­τε, ό­μως, θα πρέ­πει να αρ­χί­σου­με να μα­θαί­νου­με α­πό τα λά­θη μας και α­πό την ι­κα­νό­τη­τα του α­ντι­πά­λου να ε­νώ­νε­ται με κρι­τή­ριο την πο­λι­τι­κή α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα.

Μα­ζί με τη βα­ριά φο­ρο­λό­γη­ση και τη φτω­χο­ποίη­ση που συ­ντε­λεί­ται α­πό την κυ­βέρ­νη­ση και την τρόι­κα, βιώ­νου­με ί­σως μια πρω­το­φα­νή πε­ρι­στο­λή δη­μο­κρα­τι­κών και ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των. Πώς μπο­ρεί ο πο­λί­της να α­ντι­δρά­σει ό­ταν τα δι­καιώ­μα­τά του έ­χουν συρ­ρι­κνω­θεί α­πό τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας;

Δεν α­πο­τε­λεί πα­ρά­δο­ξο η λι­τό­τη­τα να συν­δυά­ζε­ται με την κα­τα­στο­λή. Η πο­λι­τι­κή των τε­λευ­ταίων ε­τών έ­χει συρ­ρι­κνώ­σει την ί­δια τη δη­μο­κρα­τία. Ο τρό­πος με τον ο­ποίο η κυ­βέρ­νη­ση νο­μο­θε­τεί εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός. Έχει κα­νείς την αί­σθη­ση πολ­λές φο­ρές ό­τι εί­μα­στε στα ό­ρια της εκ­τρο­πής. Μπρο­στά σε αυ­τή την πρω­το­φα­νή κα­τά­στα­ση, ο πο­λί­της πρω­τί­στως θα α­ντι­δρά­σει με τον α­γώ­να του. Οι δι­κη­γό­ροι -και εν γέ­νει οι νο­μι­κοί- έ­χου­με τη δυ­να­τό­τη­τα να βο­η­θή­σου­με το α­γω­νι­ζό­με­νο κομ­μά­τι της κοι­νω­νίας υ­πο­δει­κνύο­ντας νο­μο­θε­τι­κές λύ­σεις στα νέα προ­βλή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νίας (κόκ­κι­να δά­νεια, πλει­στη­ρια­σμοί), πα­ρέ­χο­ντας τη νο­μι­κή μας συν­δρο­μή τους ερ­γα­ζό­με­νους και τους α­γώ­νες τους, ε­πι­διώ­κο­ντας να α­ξιο­ποιή­σου­με τα πε­ρι­θώ­ρια που α­φή­νει ο μη­χα­νι­σμός της δι­καιο­σύ­νης. Τα πε­ρι­θώ­ρια εί­ναι μι­κρά, αλ­λά υ­παρ­κτά.

Εκτι­μά­τε ό­τι θα υ­πάρ­ξει συμ­με­το­χή στις ε­κλο­γές του ΔΣΑ;

Συ­νή­θως η συμ­με­το­χή στις ε­κλο­γές του ΔΣΑ εί­ναι αρ­κε­τά με­γά­λη. Θα πρέ­πει να εί­ναι α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρη αυ­τή τη φο­ρά, που η συ­γκυ­ρία στον κλά­δο εί­ναι κρί­σι­μη.
Οι συ­νά­δελ­φοι έ­χουν την ε­πι­λο­γή της α­πο­χής, που σε αυ­τή τη συ­γκυ­ρία εί­ναι ε­πι­λο­γή αυ­το­κτο­νίας. Μπο­ρούν ε­πί­σης να ε­πα­να­λά­βουν μια προ­σφι­λή τα­κτι­κή, αυ­τή της υ­περ­ψή­φι­σης κά­ποιου γνω­στού ή κά­ποιου γνω­στού ε­νός γνω­στού. Όμως, σε μια συ­γκυ­ρία τέ­τοιας έ­ντα­σης ε­πί­θε­σης ε­νά­ντια στον κλά­δο και στην κοι­νω­νία δεν εί­ναι φρό­νι­μο να μην εί­μα­στε σε θέ­ση να αλ­λά­ξου­με τις πα­λιές μας βο­λι­κές συ­νή­θειες.

Εμείς κα­λού­με τους συ­να­δέλ­φους να α­πο­τε­λέ­σουν τμή­μα της με­τα­βο­λής που έρ­χε­ται, να δια­μορ­φώ­σου­με μα­ζί το ρεύ­μα της αμ­φι­σβή­τη­σης και της α­να­τρο­πής. Η υπερ­ψή­φι­ση του συν­δυα­σμού μας εί­ναι μια α­να­γκαία αλ­λά ό­χι ι­κα­νή συν­θή­κη για αυ­τό. Αν οι συ­νά­δελ­φοι ε­πι­μεί­νουν στη λο­γι­κή της α­νά­θε­σης, εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι δεν μπο­ρού­με να πά­με μα­κριά. Ζού­με σε μια ο­ρια­κή έ­κτα­κτη συν­θή­κη, ας α­πο­δεί­ξου­με συλ­λο­γι­κά ό­τι εί­μα­στε σε θέ­ση να υ­περ­βού­με θε­τι­κά τον ε­αυ­τό μας.

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Εποχή” (2.2.2014)